सकाळची वेळ हाहा म्हणता संपते . दिवस धूसर होत जातो . सुर्याच्या नारंगी लाल प्रकाशात संध्याकाळ सरते आणि रात्र चालु होते. सकाळची वेळ कशी निघून जाते ते कळत नाही पण एकदा रात्र चढायला लागली की वेळ निघता निघत नाही . कितीही एकट रहायच म्हटल तरी तोच एकटे पणा रात्रीचा खायला उठतो. मनात विचारांचे तेच प्रवाह पुन्हा वाहू लागतात. त्या प्रवाहांचे एका प्रलयात रूपांतर होउन मनात एक खोल खड्डा पडतो . कुठे संपणार माझा हा एकटे पणा ? कधी समजेल मला की कोणीतरी माझ्या भावना समजत आहे ? असे अनेक प्रश्न त्या खड्ड्यात जमा होतात . मग त्या खड्ड्या च एका तळ्यात रूपांतरण होत..त्याच्या बाजूने नको असलेले विचार अणि माणस जमा होतात ... अशावेळी तुझा तो निरागस पाना मला भावतो. मनात विचारांच काहुर मजले असताना तुझा शांतपणा मला भावतो.. तुझ्या ओठांवरच ते हसू आणि हसताना भुवई छे केलेले विचित्र प्रकार मला हसायला लावतात . तू किती सुन्दर आहेस किती नाही ह्या प्रतवारित मी तुला कधीच तोलनार नाही कारण मला मिळणाऱ्या प्रेमाचा अखंड स्त्रोत आहेस . तुझ प्रेम आहे माझ्यावर की नाही हे पण मी बघणार नाही कारण मला माहित आहे मी जेवढ़ तुझ्यावर प्रेम करते तेवढ तू करशिलच अस नाही ...
